Ik ga eerst iets bekennen. Ik voel me bijna als een misdadiger die iets moet opbiechten…ik woon daar in de wijk.. ik woon daar midden van deze bijna beruchte en erger: ik woon daar zelfs graag, ondanks de problemen.
Ik wil dat eerst en vooral benadrukken niet om de anderen de mond te snoeren. ik heb ook een mening over Poetin al was ik nooit in Rusland en ik praat ook over voetbal… al kan ik op geen bal schoppen. Neen, ik zeg dat eerst omdat ik enkele misverstanden en zelfs leugens de wereld wil uit helpen.
– dat is daar geen bende azijnpissers, noch een mand vol citroenen, noch een kudde schaapjes met enkele luide roepers er tussen, wat sommigen ook beweren.
– laat staan dat dat daar een bende agressieve, halve of hele criminelen is; onze kat
Marie is waarschijnlijk het agressiefste wezen uit de buurt.
Het is soms triest wat we moeten lezen over onszelf en onze buren. Ik hoop dat dit hiermee is rechtgezet.
Eén van die heel gewone maar ook buitengewone mensen uit onze buurt liep gisteren zoals alle dagen te wandelen met zijn hondje. Wij noemen het hondje Alibietje, het is duidelijk een aanleiding om buiten te komen en met de mensen te babbelen.
Ik stopte en hij zei me ‘peter jongen, wat hebben wij die mannen toch misdaan?’ (hij spreekt altijd over die mannen als hij over het stadsbestuur spreekt; wat in dit dossier wel klopt…. of het mannelijk machogedrag het dossier hier beïnvloedde daar kan ik me niet over uit spreken).
Ik kon zijn vraag niet beantwoorden… zelfs ik stond met mijn grote mond vol tanden. Maar de opmerking bleef wel kleven… een buurtbewoner die daar al 70 jaar woont vraagt zich af wat hij misdaan zou hebben zodat de buurt deze misère moet ondergaan…. beangstigend noem ik dat. Misschien moeten we, in plaats van een verkeersspecialist van een gerenommeerd bedrijf uit Leuven te laten overkomen, iets meer focussen op de mensen die daar wonen.
Die man woont daar bijna zijn hele leven… dit was een heel rustige wijk. De Kouterlosstraat was afgesloten op het einde. Er was een bareel waar Deinze stopte en Astene begon. Op zondag was het druk, dan speelde SK Deinze daar. Voor de rest heerste er rust.
Eind jaren zeventig zijn er de plannen voor een nieuw station. De spoorweg wordt opgehoogd en de wijk is voor een heel lange periode afgesloten van het centrum. De mensen worden ingelicht, ze krijgen de plannen te zien en beseffen dat het algemeen belang hier overheerst op de eigen ongemakken. Daarna staat de evolutie niet stil in de buurt; verdubbeling van de huizen en straten, Uco verdwijnt, Colle verdwijnt, een zendmast, overlast met een bedrijf in de Kouterlosstraat, de stationsparking, en ga zo maar verder. De buurt reageert op de problemen als een normale buurt. Ze gaan in overleg, protesteren waar nodig maar steeds met een open vizier.
De komst wordt jaren lang ontkend. Wij worden met GroenRood zwart gemaakt door toenmalige en huidige bestuurders als onruststokers, als leugenaars als opruiers… later zou er een kleine ontsluitingsweg komen voor autoluw verkeer, pas veel later wordt toegegeven dat er een ring zal komen. De ontkenningen en al of niet bewuste leugens zaaien argwaan.
Zoals het gif van Colle zich in het grondwater verspreidde, sluipt het wantrouwen in de mensen. Wie moeten wij nog geloven, wie mogen we nog vertrouwen…
Huis na huis wordt opgekocht, rare constructies zoals de Veneco Bocht worden genomen maar over de opvolging van de sanering van de vervuiling en de vooruitgang van het dossier Ringweg wordt er niet gecommuniceerd.
En in dat klimaat wil het stadsbestuur twee problemen uit de buurt aanpakken: het sluipverkeer en de situatie van de fietsers en voetgangers in de Poelstraat. Terechte noden die ze wilden aanpakken maar al vertrekkend met een vergiftigd klimaat.
éénrichtingsverkeer in Gampelaeredreef aan de Colruyt, buurtparking aanleggen en dan schrappen van enkele parkeerplaatsen in de poelstraat, camera’s die enkel plaatselijk verkeer mogelijk maken, éénrichtingsverkeer in het eerste deel Poelstraat maar dan rondrijden mogelijk via stationsparking, een doorsteek voor fietsen rond zaal ter wilgen naar de fietsautostrade…. Ik hoorde zelden zo veel opbouwende, goed bedoelde voorstellen….
Het moest éénrichtingsverkeer worden in de Poelstraat. Dat dit al een mooie opstap is naar een volledige knip als de ring er komt zit daar waarschijnlijk voor iets tussen. Een tunnel zal er niet komen maar in een tunnelvisie zit men wel.
Het is haastwerk en men telt kort voor de invoering nog vlug eens de wagens die passeren. Op sommige cruciale plaatsen doet men dit slechts een handvol dagen, dan nog de laatste dagen van het schooljaar… op andere plaatsen helemaal niet. Het studiebureau dat de tellingen deed schreef zelf in zijn verslag dat dit ontoereikende cijfers zijn. Er is dus geen ernstige nulmeting geweest.
Aan de plaatselijke school is de situatie onverantwoord. In de Herfstlaan is het gevaarlijk om zijn kinderen naar school te brengen. Het andere eind van de Poelstraat kreunt onder het veel te vlugge verkeer. Mensen moeten heel ver rondrijden, zorgen daar voor extra verkeersonveiligheid, extra files en extra uitlaatgassen. Dit alles gepaard (gaand) met een slechte communicatie en ad hoc maatregelen (ten rodelaan plaatselijk verkeer, toch geen plaatselijk verkeer, toch wel, verkeersremmers in de kouterlosstraat worden door een kraan opgepakt en dan toch niet weggenomen… zorgen voor nog veel ongemak en ontevredenheid. De behandeling van wijkambassadeurs is een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet). Laat een wijk zelf zijn stem zoeken… vertegenwoordigers aanduiden die de andere moeten overtuigen is geen participatie.
Wat een verkeersexpert uit Leuven, die de straten nog nooit zag, niet kan weten, maar een buurtbewoner wel: de risico’s op ernstige ongevallen zijn nu groter dan voor de invoering.
Wat moet er nu gebeuren?: tabula rasa: alles van tafel vegen en alle opties ernstig onderzoeken. Maak ernstige nulmetingen, dan kunnen we echt vergelijken.
Eén van de grootste valkuilen van de plaatselijke politiek is om elke ontevreden inwoner te omarmen. Als er ergens een steen verlegd wordt dan krijg je direct mails binnen van misnoegde mensen. Ze vragen dan je steun. Geregeld zijn daar NIMBY mensen bij. Raak niet aan mijn huisje, mijn zicht, mijn buurt…. Dit zijn mensen die hun eigen belang altijd laten voorgaan op het algemeen belang. Hier hoor ik mensen in alle eerlijkheid zeggen dat ze gerust levenskwaliteit willen opofferen voor het algemeen belang. Maar dan moet dit belang wel aangetoond worden op een ernstige manier.
Aan Elisabeth haar moeder van 89 woont nog alleen in het centrum Deinze. Ze draagt een alarmknop om haar dochter te verwittigen. Elisabeth is bang dat ze nooit op tijd zal komen omdat ze gegarandeerd lang in de file zal staan als ze een noodoproep krijgt. Voor haar zou ik dit voorstel niet goedkeuren.
Ook niet voor Jules, 10 jaar, zijn ouders zijn nochtans leden van de fietsersbond maar ze brengen hem met de auto naar school, van in de buurt van zonneschijn, de weg naar de Driessprong is niet meer te doen
Voor Anne die haar kleinkinderen ‘s avonds via de achterkant van Driessprong afhaalt en via de Herfstlaan te voet naar huis brengt; het zijn vreselijke minuten geworden vertelt ze, ze loopt al enkele maanden geen seconde op haar gemak
Voor Emilia die niet meer naar de kaarting gaat in Ter Wilgen. Zij kan niet meer fietsen noch zo ver stappen en deed de korte trip steeds met haar oud wagentje. Nu moet ze via de Gaversesteenweg en het kruispunt aan Driespoort en dat durft ze niet meer.
Wij hopen op jullie gezond verstand…
Peter Parmentier